Duizenden zwemvesten

Goedemorgen habibi en habibti mensen (mannelijk en vrouwelijk arabisch woord voor schatje),

Allereerst onze welgemeende excuses voor dit verlate blog. We weten dat jullie hier allemaal met smart op zaten te wachten. Je zou denken: jullie hadden gisteren een vrije dag… Maar we hebben niet zitten te luieren op deze dag (of in ieder geval niet de hele dag :)). Laten we het trouwens even chronologisch aanpakken. Het laatste blog ging over woensdag, dus laten we beginnen met vertellen over donderdag.

Donderdag hadden we een avondshift. Dit houdt in dat we om 16.00 ongeveer in het kamp moesten zijn en dan tot 00.00. ’s Ochtends hadden we dus lekker vrij. Dit houdt in UITSLAPEN. En wel tot 10.00 uur (voor sommigen te vroeg, voor anderen te laat :)). Het hield trouwens niet voor iedereen in dat ze konden uitslapen. Jan en Nelie zijn als echte diehards namelijk om half 9 al boodschappen gaan doen (eerst een halfuur lopen, dan boodschappen doen, vervolgens met de taxi terug). Toen zij terug waren zijn we voor het eerst als groep gaan ontbijten. Dit kan lekker buiten, aangezien het hier zo’n 30/35 graden is. We hebben hier ook een ideale plek voor, precies tussen onze appartementen in (onze appartementen liggen tegenover elkaar, verwijderd van elkaar door een klein straatje). Na een overheerlijk ontbijt (doorgaans yoghurt met muesli en banaan en als topping chocoladepasta of honing) zijn we met z’n allen op stap gegaan naar de haven (5 minuten lopen), waar we tot half 2 hebben gelegen, gelezen, gezwommen, gedoken, muziek geluisterd -> kortom: mokerhard gechilld. Daarna snel douchen, omkleden, badges zoeken (die we altijd mee moeten nemen naar het kamp en sommigen altijd kwijt zijn), waterflessen vullen, eten klaarmaken en insmeren. Vervolgens weer naar de haven lopen om te wachten op onze spelersbus. Aangekomen in het kamp hebben we weer een briefing en worden de taken verdeeld. Voor de meesten van ons weer een gate- of shiftleader-daggie en degenen die geen taak toegewezen krijgen mogen bij info rondhangen, totdat ze een taak toegewezen krijgen. Bijvoorbeeld rondrijden met de spelersbus, ergens inspringen met het uitdelen van eten, met mensen praten bij de tent, volleyballen, keuken schoonmaken, et cetera. Voor ons allemaal gold eigenlijk wel dat we genoten hebben van deze avondshift. Na de avondshift gingen we naar huis (zo rond half 1), waarna sommigen gelijk buiten in slaap vielen (sorry!), terwijl de rest nog een drankje deed (ook buiten :)).

De volgende dag is VRIJdag. Deze dag hebben we tevens om 10 uur met z’n allen ontbeten. Daarna hadden we even chilltijd en zo rond 12 uur was het wachten op onze huur-spelersbus voor deze dag. Deze kwam vervolgens rond 1 uur (Nederlands hebben de klok, Grieken de tijd :)). Daarna op weg naar Molyvos (ondertussen onze zang of slaapkunsten tonend), waar onze eerste stop bij een uitkijkpunt over Molyvos was (zie foto). Onze tweede stop was bij de life jacket graveyard (het zwemvesten kerkhof). Dit heeft veel indruk op ons allemaal gemaakt. Op deze plek liggen namelijk duizenden zwemvesten en boten, ieder met z’n eigen verhaal (zie foto’s). Grote zwemvesten, kleine zwemvesten. Grote schoenen, kleine schoenen. Kleine pampers en grote dekens. Met dat we daar rondlopen komt er een klein vrachtwagentje aangereden, wat er nog wat extra afval bij stort. Om dit te zien geeft ons een helder beeld van datgene wat de mensen in het kamp ons vertellen. Ook deze mensen en kinderen hebben deze zwemvesten gedragen! Na hier een tijd rond te hebben gelopen, rijden we weer een stukje verder over het eiland. Tobias, onze gids voor vandaag, (Tobias heeft zelf langere tijd in Molyvos gewoond en geholpen bij het werk aan de kust) brengt ons naar de plek waar hij vaak op de uitkijk zat voor nieuwe boten. Hij vertelt ons ook meerdere verhalen over wat hij bij dit werk is tegengekomen…

Na dit alles gezien te hebben vertrekken we weer richting het centrum van Molyvos. Hier gaan we naar een zwembad aan de zee, waar we de dag slapend, lezend, zwemmend verder doorbrengen. Met dat we dit schrijven voelen we weer het contrast wat ons allemaal bezig houdt. Wij zwemmen en relaxen, terwijl er zoveel aan de hand is. Toch is het wel goed voor ons geweest dat we ook dit hebben kunnen doen, aangezien het ons wel weer opgeladen heeft. Na het zwembad vertrekken we weer onder leiding van Tobias (TOBY, DO YOU COPY?) naar een restaurantje bij de haven. Hier krijgen we een heerlijke Griekse maaltijd voorgeschoteld (uiteraard wel met frietjes en mayonaise). Terwijl we wachten op ons hoofdgerecht vertelt een local ons nog een verhaal over hoe de hele situatie door hun ervaren wordt. Deze mevrouw is de leider van de organisatie Starfish, die het eerste kamp in het noorden van Lesbos opgericht heeft. Na haar verhaal vervolgen we onze maaltijd en we krijgen aan het einde daarvan nog een overheerlijk toetje voorgeschoteld door onze gastheer. Na de maaltijd brengen we nog wat tijd door op een markt in de kleine Griekse straatjes en daarna zoeken we de weg weer terug naar onze spelersbus. Dit keer rijdt niet tante Hannie, maar oom Jannie ons veilig naar huis. Hier arriveren we rond 00.30. 2 van onze strijders gaan richting bed, terwijl de rest nog even buiten chillt en de dag laten bezinken. Er is weer een indrukwekkende en enerverende dag voorbij…

We willen deze blog graag afsluiten met de volgende tekst: ‘De Geest van de Heere HEERE is op Mij, omdat de HEERE Mij gezalfd heeft om een blijde boodschap te brengen aan de zachtmoedigen. Hij heeft Mij gezonden om te verbinden de gebrokenen van hart, om voor de gevangenen vrijlating uit te roepen en voor wie gebonden zaten, opening van de gevangenis; om uit te roepen het jaar van het welbehagen van de HEERE en de dag van de wraak van onze God; om alle treurenden te troosten;’ (Jesaja 61: 1 en 2).

Lieve groetjes,
De Lesbosstrijders