Gasten, bedden, gates, woordgrappen en gemekker

Marhaba alibaba’s (alibaba = stelen, van het sprookje over alibaba. In het kamp wordt dit vaak over en weer als bijnaam gebruikt, niemand weet waarom :)).
Laten we deze blog eens beginnen met te vragen hoe het in Nederland gaat? (… Met ons gaat het goed … :)#cliche). Vrijdagmorgen zijn we weer begonnen door met z’n allen te ontbijten (de jongens waren zowaar soort van op tijd). Tobias was wel wat later maar met een goede reden. Hij moest namelijk onze gehuurde spelersbus van de dag daarvoor terug brengen. Nu was er enige miscommunicatie waardoor Tobias op een plek stond te wachten en de man van de spelersbus op een andere plek. Uiteindelijk werd het zelfs nog erger -> de man wilde Tobias niet thuis brengen en hij heeft dus helemaal van Mitilini naar huis gelopen :O. Maar goed, de rest van de strijders heeft heerlijk ontbeten (Tobias wel ook uiteindelijk). Daarna was het weer het vaste riedeltje (Jan heeft waarschijnlijk de vaat gedaan en daarna zwemmen). Rond half 3 zijn we weer gaan eten. Jan heeft as usual gekookt -> vlinderpasta met tomatensaus en alles. Om 10 over half 4 werden we weer opgehaald bij Skiniko (restaurantje in de buurt van ons appartement). Door een paar van onze strijders is waarschijnlijk eerst nog gauw overheerlijke koffie gehaald bij het tentje naast Skiniko (het is zo lekker dat sommige mensen zelfs graag zo’n tentje naast de deur willen in Nederland). Het is niet helemaal meer duidelijk met hoeveel mensen we in de bus zaten, maar laten we maar concluderen dat wij het wonderlijk vinden dat de politie ons nog nooit beboet heeft. Maar goed rond 16.00 startte dus onze laatste avondshift. We hebben bij info geholpen, we hebben bedden uit elkaar gehaald bij new arrivals, dekens gebracht bij mensen, thee uitgedeeld, gesprekken gevoerd, gates bemant, shiftleader gespeeld, mensen naar de dokter gebracht, het printerhok bemant, kortom er was genoeg te doen! Rond kwart voor 1 waren we weer thuis, waarna we of nog even buiten over de avond nadachten of gelijk gingen slapen. Vanochtend moesten we namelijk weer aantreden voor de ochtenddienst -> half 7 ongeveer uit bed (het met elkaar ontbijten laten we met de ochtenddienst maar even zitten). Vervolgens hebben onszelf weer in de bus gepropt (helaas niet gechauffeurd door tante Hannie). We waren vandaag met veel mensen, aangezien er een Women’s day was. Alle Nederlandse vrouwen waren dus ingedeeld om tante Hannie te helpen. Deze Women’s day hield in dat de vrouwen van het kamp mochten komen om hun nagels te lakken, om een mooi iets voor hun kinderen te breien, om armbandjes te maken, om volwassen te kleuren, et cetera. De kinderen werden zoveel mogelijk buiten bezig gehouden, zodat de vrouwen echt even een ochtendje voor henzelf konden hebben. Het was erg leuk, al voelden we het korte nachtje wel. De rest van ons/de mannen waren verder weer ingedeeld bij de gates of bij info. Zo rond half 2 was de Women’s day klaar, waardoor ook de vrouwen bij info ingedeeld waren. Vandaag zijn er weer 120/130 new arrivals aangekomen, waardoor het daar lekker druk was. We hebben dus of geholpen met het uitdelen van alle spullen of we hebben ervoor gezorgd dat er genoeg bedden waren. Toen dat klaar was, was onze shift eigenlijk ook zo ongeveer wel afgelopen. Tobias en Jan zijn nog wat langer in het kamp gebleven, terwijl de rest naar huis ging om te zwemmen (bij ons vaste stekkie of bij het zwembad van tante Hannie en Debora) of te rusten. Zo rond half 9 zijn we gaan eten van het heerlijke bereide maal door Jiddo (iets met gele curry). We hadden zelfs vanavond 2 gasten. Namelijk…(tromgeroffel)…: TANTE HANNIE EN DEBORA. We kwamen er namelijk achter dat vandaag onze laatste shift was met tante Hannie. We hebben gelukkig genoeg speeches kunnen houden tijdens het eten. De maaltijd is afgesloten met een lekker ijsje en met een filmpje van zaai over vanity may (vanity mee-eten). Na het eten hebben we nog lekker nagekletst met onze gasten of we zijn gaan slapen. Het waren weer twee enerverende, mokerzware, maar geweldige dagen waarin we ACTIEF GENOTEN hebben (hij staat erin Jaron). Annerieke heeft ook weer trouw haar geweldige blog geschreven, waar wij als strijders heel erg van genieten *toevoeging van een strijder*. Ook Jan heeft zijn gemekker (letterlijk) weer genoeg laten horen en de woordgrapjes van Jaron waren niet van de lucht. Het aftellen is begonnen. Nog 2 diensten te gaan. God, laat ons een instrument in Uw handen zijn!

Kissies,
De strijders